Καφενείο να γελάς

Θ ε α τ ρ ι κ ό

Σ' ένα μικρό καφενείο στον χωροχρόνο της Κρήτης παίζεται ένα έργο που, λίγο ή πολύ, το παρακολουθούμε όλοι. Δεν είναι κωμωδία, δεν είναι δράμα. Είναι και τα δύο. Έχει καταγραφεί, πλέον, στο συλλογικό μας υποσυνείδητο. Δεν έχει αρχή ούτε και τέλος.

Τα πρόσωπα είμαστε εμείς, οι επιλογές μας το ίδιο. Η σχέση μας με την ουσία, το «φαίνεσθαι», οι φόβοι μας, οι επιθυμίες και οι ελπίδες που τρέφουμε. Μπορούμε να νικήσουμε τον εαυτό μας; Τα θέλω μας; Να καταπνίξουμε μέσα μας τον «τρελό» που μιλάει ακατάπαυστα;

Υπάρχει διαφυγή από τα μαθήματα που είμαστε γεννημένοι να πάρουμε;

Θα επινοήσουμε την αλήθεια μας για να επιβιώσουμε. Και θα επιβιώσουμε…